Wijn en schrijven is een heerlijke combinatie
Voor ik over de wijnen van Monte da Raposinha ga oreren, wil ik dit eerste schrijven graag even inleiden.
Ik schrijf al geruime tijd, maar vooral voor mezelf. Ik schuil onder een gezond ‘hier val ik u niet mee lastig’. Althans, schuilDE. Ik ben namelijk begonnen om de tekst te schrijven voor de nieuwsbrief van Icarius Wijnen. Voor ik nu naast mijn schoenen ga lopen en mij, net als vele “wijnfluencers”, een gepubliceerd wijnschrijver ga noemen, kan ik u geruststellen. Ik loop niet zo snel naast mijn maat 45 en ik heb een hele gezonde dosis zelfspot.
Wat ik u schrijf
Wat ik schrijf vlieg ik op dezelfde manier aan als hoe ik het aan mijn studenten en gasten vertel. Ik verpak het technische in ietwat hapklare brokken en probeer het zo op te dienen dat u zich eraan kan relateren. Indien u dus op technische zaken als het aantal gram restsuiker en de zuurtegraad aan het wachten bent, dan kunt u een andere blog opzoeken. Zit u op mijn verhaal te wachten, dan bent u van harte welkom om verder te lezen.
Ik ben er met dit schrijven wel achter gekomen dat ik het erg leuk vind om beide passies in een lap platte tekst te proppen. Ik hoop dat u het net zo leuk vind om te lezen als ik het vind om te schrijven.
De wine-up van deze keer
Zo! *kraakt vingers en wrijft in de kolenschoppen* Daar gaan we dan. We trappen deze proeverij af met een zestal wijnen van Monte da Raposinha uit Portugal. Mijn wine-up van deze week.
Op het moment van schrijven heeft de meteorologische herfst haar intrede gedaan en op het moment van publicatie van deze nieuwsbrief zal de astronomische herfst dat ook wel hebben gedaan. Desalniettemin zit ik dit te typen in mijn korte broek, polo en Birkenstocks (modebewustzijn is inderdaad niet een van mijn sterkste kanten). Het verhaal van deze nieuwsbrief, gericht op het najaar, zal dan ook wat inlevingsvermogen vergen.
Dat komt dus goed uit, want ik heb een zestal wijnen van Monte da Raposinha voor mijn aanzienlijke gok staan, die mij daarbij gaan helpen. Monte da Raposinha is een eigenwijze Portugese parel in een wijnregio die bij menig wijnliefhebber wellicht als vrij bombastisch te boek staat. Het noorden van Alentejo.
Raposinha a.k.a. het vosje
Wat mij vooral opvalt aan ‘het vosje’ is de loepzuivere stijl en dat het mij doet denken aan stijlen elders in Europa. Bij het proeven van de wijnen wordt ik heen en weer geslingerd van de ene gerenommeerde Franse wijnregio naar de andere. Dat bied serieuze kansen voor de wijnkaart, want daar ligt nu net het drukpunt. We houden van Chablis premier cru, maar de motten vliegen acuut uit de portemonnee bij enkel de gedachte aan het bestellen van een fles. Dat ligt waarschijnlijk aan mij, maar aangezien ik deze nieuwsbrief schrijf, heeft u het daarmee te doen.
Daarnaast zien de flessen er puik uit. Het idee en de visie achter de wijnen wordt op het etiket duidelijk zichtbaar. Dat lijkt onbelangrijk, maar zoals een in opspraak geraakte Brabantse cabaretier ooit zei: “Een goed karakter is leuk, maar je moet er ook mee over straat kunnen.”
Afijn. Laat mij u vertellen over de zestal wijnen die ik van Monte da Raposinha heb geproefd. Te beginnen bij de basis. Met oneerbiedige, maar begrijpelijke woorden… de instapwijnen.
Raposinha Branco 2022 – 12% alc. –
De Raposinho Branco is gemaakt van 50% anto vaz, 40% sauvignon blanc en 10% arinto.
Volgens het etiket is deze wijn ‘Fresh and fruity’. Leuk en catchy, maar er is gelukkig veel meer aan deze wijn dan hoe de Aldi hun Kaapse Pracht omschrijft. Er is gelaagdheid die duidelijk naar voren komt. Als in een reactie van “Ah ja, lekker…oeh, wacht, wat?”. Ik heb de wijn op drie totaal verschillende temperaturen geproefd en kreeg ook 3 verschillende dimensies van de wijn gepresenteerd. Van de (oké, vooruit) ‘fresh and fruity’ tot een bewust mild oxidatieve en aardse stijl. Een zalvende florale streling op de tong met een muntige kick. Zuiver en sappig.
Ik moest meteen denken aan een gerecht wat ik vroeger vaak heb geserveerd. Zeewolf in spek gebakken met een schuim (inderdaad, het was die tijd…) van rookworst, op basis van beurre blanc. Dat zou perfect gaan. Een ideale ‘schenkwijn’, want je kan, al spelend met de temperatuur, een fiks arsenaal aan gerechten dekken.
Raposinha Tinto 2022 – 13% alc. –
De Raposinha Tinto 2022 is gemaakt van 60% aragonez, 35% syrah en 5% trincadeira.
Oh nee. Doe het niet. Houd je in Hanno… “DAMES EN HEREN, DE HERFST IN UW GLASSssaaAAAaargh”. Het meest voor de hand liggende cliché voor een gastheer of sommelier, was het eerste dat me te binnen schoot. Naast de lichte teleurstelling in mezelf is het natuurlijk wel sprekend en clichés zijn er immers niet voor niets.
Geen Boris Boeffige bemoeial van houtelijk geweld om de penetrante groene tannine de kop in te drukken.
Ik ben wel erg in mijn nopjes met de stijl die ik ook in hun rode ‘instapwijn’ opmerk. Het is sappig en zuiver. Geen Boris Boeffige bemoeial van houtelijk geweld om de penetrante groene tannine de kop in te drukken. Geen enkele zweem van de potpourri van mijn tante. Dat kunnen de Portugezen zo nu en dan nog wel eens overdrijven. Niets van dat alles. Uit dit glas proef ik mooie afgeronde en rijpe tannine, cerise, snufje zoute drop en dat typische peperige van syrah.
Ook hier valt er weer veel met de temperatuur te spelen. Koel neigt het meer naar het kersje, bijna een hint van amarene. met een milde kruidige achtergrond. Iets warmer geeft de wijn zich bloot en ontplooit het zwoele, de specerijen en het rijpe, maar nog steeds zuiver.
Of we nu een prachtige nazomer krijgen of acuut de winter induiken. Deze wijn kan zowel een doorgewinterde stoofpot als een gemeen stuk rood vlees van de Big Green ‘midlifecrisis’ Egg hebben.
Ensaio #III Branco 2022 – 12,5% alc. –
De Ensaio #III 2022 is gemaakt van 100% arinto.
Ik ben verdomme Chablis aan het drinken. Premier cru welteverstaan.
Ik ben verdomme Chablis aan het drinken.
Daar zou ik me wel heel gemakkelijk vanaf maken en menig Fransoos beledigen, maar heel eerlijk… dit is wel waar ik het eerste aan dacht.
Spontane vergisting van handgeplukte arinto druiven gemasseerd door battonage en rijping op ‘tweedehands’ Frans eiken. Nu denkt u wellicht “Pfff, tweedehandsje, oké Sjon.”, maar dat vat is al eens verzadigd geweest door wijn. Dat zorgt ervoor dat het niet zo’n intense Cali-buttery-vanilla-latte smaak afgeeft. No offense Starbucks.
De battonage zorgt voor een milde romige structuur, het ruggengraat, maar de zuren en mineraliteit staan recht overeind. Net als in een goede Chablis. Alsof je een potje ordinair ligt te tongen op een Brits kiezelstrand en de lippen van jouw lief mist, waarna je plots de liefde verklaard aan een bek vol door de zee afgeslepen stenen.
Met de huidige prijzen en drama’s in de Bourgogne, is dit wel een heel aanlokkelijk alternatief. Nu William Fèvre door Gucci verkocht is aan de Rothschildjes, zal die Chablis er in ieder geval niet goedkoper op worden.
Monte da Raposinha tinto 2019 – 14,5% alc. –
Deze Monte da Raposinha Tinto 2019 is gemaakt van 50% touriga nacional en 50% alicante boushet.
Zo. Hiervoor verschuif ik na de eerste slok op mijn stoel, want hier moet ik even iets beter voor gaan zitten.
Ik krijg het aardig voor de kiezen. De kersen en specerijen vliegen me om de oren. Nu klinkt het alsof het zo’n bak tannine is die je zo droog trekt dat het vocht als in een exodus het lichaam verlaat. Allerminst, maar het is een perfecte spelmaker op zo’n herfstige dag, waar onverwachts de nazomer nog even om het hoekje komt kijken. Een lange zachte en zwoele afdronk.
Linkeroever Bordeaux?
Ik krijg toch sterk het vermoeden dat deze wijn gemaakt is met een linkeroever Bordeaux in het achterhoofd. Zo’n overduidelijk cabernet gedomineerde stijl, die je toch liever in je eentje leeg slurpt. Deze Portugees zit echter iets rijper in het donkerpaarse fruit.
Ensaio #I Tinto 2020 – 12,5% alc. –
De Ensaio #I 2020 is gemaakt van 100% trincadeira.
Handenwrijvend schenk ik de wijn in. Dat kan natuurlijk helemaal niet, tenzij je Shiva heet, maar als je de “vernietigende” wijn in laat schenken, ben je nog knettergekker dan deze tekstschrijver.
Afijn, wat ik voor deze geestelijke dwaling bedoelde te zeggen is dat ik echt naar deze wijn uit keek. Ik heb namelijk niet vaak 100% trincadeira gedronken en ik ben in mijn nopjes dat Raposinha duidelijk de nadruk legt op hun inheemse druiven.
Sorry, heeft er iemand een spuugbakje nodig?
De geur heeft iets koels als de ochtenddauw op de akkers, wanneer je door de schemerige polder fietst… Sorry, heeft er iemand een spuugbakje nodig? Die zin deed mij bijna fysiek pijn, maar het vloeide helaas uit mijn spreekwoordelijke pen.
Ik kan de geur en smaak het beste omschrijven als een combinatie tussen mencia en pinot noir. Een rijpe en fluweelzachte tanninestructuur met frisse tonen van jong rood fruit, met een aardse en bijna zacht kruidige rode draad door de wijn heen. Ik waan me allerminst in Portugal, maar dat ligt meer aan mijn verwachtingspatroon dan aan de wijn. In mijn gedachten heb ik al een baretje op, stokbrood onder de oksel en een hautaine blik in mijn ogen. Ik loop in gedachten door de Bourgogne, richting Beaujolais.
Een bekoorlijke trip, deze proeverij.
Verbazingwekkend hoe de wijnen van Raposinha mij van het ene geroemde wijngebied naar het andere slingeren. Een bekoorlijke trip, deze proeverij.
Ensaio #IV tinto 2022 – 13,5% alc. –
Deze Ensaio #IV is gemaakt van 100% alicante boushet.
De toegift van de “wine-up”. Wat smaak betreft is het alsof er een bom ontploft en nog een trap na. Een pittige trap na, want het is net alsof de wijn op smaak gebracht is met zwarte peper. Daar gaan we weer. Deze wijn werpt me een paar grenzen over en ik plof neer in de Rhône. Het is alsof ik syrah in mijn glas heb zitten. Toen ik ook nog een pimpelpaarse rand ontdekte, betrapte ik mezelf erop dat ik nogmaals het etiket bekeek. Alsof ik de druif verkeerd had gelezen.
Marjolein en Rozemarijn, wat meer klinkt alsof ik die avond een kinky trio tegemoet ging.
De geur heeft natte stenen en rozenbottels. Ik ontdek ook kruiden. Marjolein en Rozemarijn, wat meer klinkt alsof ik die avond een kinky trio tegemoet ging. De kruidigheid speelt mooi samen met de peper en blijft subtiel. Ondersteunend.
Het is wederom heerlijk sappig en volledig eigen karakter. De stijl van de wijnmaker staat in alle flessen als een huis. Deze wijn is moeilijk te laten staan, maar ik bleek toch nog wat ruggengraat te bezitten, want ik wilde het een dag later nogmaals proeven om te kijken wat een nachtje zuurstof zou doen.
de ‘day after’
Dat bleek een goede keuze, want de wijn gaf zich nog meer bloot. Het leek geconcentreerder, bijna dik. Alsof een kaboutertje het ’s nachts in had staan koken. Naast wat ik twee alinea’s hierboven omschreef pik ik ook wat laurier en drop op, maar heel licht op de achtergrond. Dat heeft er waarschijnlijk deels mee te maken dat de tanninestructuur nu wat rijper overkomt.
Dan had ik wel eens heftig door de mand kunnen vallen.
Na het proeven van al deze wijnen, besef ik mijn geluk dat ik ze nooit “blind” voor mijn aanzienlijke gok heb gehad. Dan had ik wel eens heftig door de mand kunnen vallen.
En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het verhaaltje uit!
Ik vind ‘En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het verhaaltje uit!’ net iets sympathieker overkomen dan ‘The fat lady sings!’. Hoe je het ook zegt, het komt op hetzelfde neer. Ik heb deze zes wijnen met veel plezier geproefd en beschreven. Dit wijnverhaal is klaar en ik hoop dat ik u weer snel een nieuwe ode aan andere wijnen mag voordragen.
Proost! Tsjoch!
Hanno Schüller voor Somm Art