Finca la Emperatriz. Een bijzondere parel in de Rioja Alta en ik mocht ze proeven! Ach en wee, kommer en kwel.
Ik post dit bericht in juni 2025, aangezien ik blijkbaar een spanningsboog van likmevessie heb, waardoor ik het totaal over het hoofd heb gezien. Nou ja, om in het culinaire thema te schermen: Bij deze, de mosterd na de maaltijd!
Ik schoof aan bij een lunch van Icarius Wijnen in restaurant Sinck in Amsterdam. Laten we zeggen dat het uiteindelijk een gevalletje “gelukkig hebben we de foto’s nog” werd, want mijn herinnering was de volgende dag wat stoffig. Dat lag zeker niet aan de wijnen van Eduardo Hernaiz, die zelf ook bij de lunch aanwezig was, maar meer aan het besluit om daarna in Amsterdam te blijven waar iemand bedacht dat het wel een puik plan zou zijn om door te trekken naar het Arendsnest, een (te late) bodem te leggen bij Café de Klepel en te eindigen met kopstootjes in café Hegeraad. Afijn, ik ben met de trein weer in Deventer geraakt en ik had het gelukkig allemaal opgeschreven.
De wijnen van Finca la Emperatriz
‘El Pedal’ blanco 2023 van de gebroeders Hernáiz
Precies waar je in de herfst op zit te wachten, een herinnering aan het voorjaar. Een sprankje hoop. Op z’n Prozac winterdips: LICHT AAN HET EINDE VAN DE TUNNEL! Afijn, die laatste twee gaan wel heel erg ver, maar zoals heer Bommel al zei: “Als je begrijpt wat ik bedoel.” Ik besef me dat generatie Z zojuist waarschijnlijk is afgehaakt.
Het is een prachtig zuiver glas wijn en kenmerkend viura. Wat noordelijker ook wel bekend als macabeo. U weet wel, dat wat uw Cava zo lekker fris maakt. Feilloos geïntegreerde zuren en dorstmakend sappig. Dat laatste is ook zeker te danken aan een maandje sur lie badderen. Ik was enigszins sceptisch, want vele viura’s zijn slachtoffer van hetzelfde onheil dat pinot grigio een slechte naam heeft opgeleverd… pure karaktermoord. Het manipuleren van de smaak, zodat Tina ergens drie hoog achter het met tien ijsblokjes erin ook nog te drinken vind. Hier proef je gelukkig viura met een lange adem. Duidelijk gemaakt om haar te laten proeven zoals ze is. Geen vervalst schilderij.
‘El Pedal’ Tinto 2023 van de gebroeders Hernáiz
Normaal blijf ik liever uit de buurt van door James Suckling goed beoordeelde wijnen, tenzij ik in een foute bui ben en zin heb in een bak suiker met een halve tabaksplantage. Hier sloeg hij de plank gelukkig raak. Deze tempranillo is fluweelzacht en geconcentreerd. Naar Eduardo zijn eigen zeggen, terug naar de Rioja stijl uit de 50- en 60er jaren. Ik lag toen zelf nog niet in de planning en toen ik eenmaal wijn mocht drinken had ik het geld niet voor die jaargangen, dus dit neem ik dan maar even voor zoete koek aan.
Het grote verschil in temperatuur tussen dag en nacht (diurnal range) vertaald zich naar een intense wijn die mooi fruit gebaseerd is. Soms is dat een verkapte manier om niet te zeggen dat het “tandvlees terugtrekkend” zuur is (wat een jonge tempranillo zeker kan zijn), maar hier is dat fruit veel rijper en zachter, maar zuiver. De Malolactische vergisting (MLF, niet te verwarren met…) en 5 maanden rijping gaat op cementen tanks, een 5000lt vat en Franse barriques. Dat zorgt ervoor dat het net even de stugge ruwe randjes heel lichtjes opschuurt. Zo willen ze niet teveel houtrijping meegeven, maar de echte smaak behouden.
Het doet mijn wijnhart goed dat Eduardo die visie in hun hele lijn doortrekt en niet enkel in het wat “exclusievere” klapstuk. Dat is het teken van een trotse wijnboer.
El Jardín de la Emperatriz Tinto 2020
Pech met de hoofdletter P. Dat hadden ze deze jaargang op het niveau van B100 (wederom gen Z…toedels!). Vroeg in de knoppen, bakken regen in de lente, wat leidde tot meeldauw. Daarna aanhoudende lage temperaturen en wederom bakken met water uit de hemel… Je zou bijna denken dat Rioja Alta in de polder ligt. De laatste combinatie leidde tot millerandage (ongelijke vruchtzetting) en sommige bloemen besloten überhaupt het bijltje erbij neer te gooien.
De een zijn dood is de ander zijn (of haar uiteraard) brood. Dat geldt blijkbaar ook bij druiven onderling, want diegenen die niet verschrompeld van de meeldauw zich uit alle macht aan een takje probeerden vast te klampen, floreerden! Mooie open trossen en een droge en hete zomer hebben vakwerk geleverd. Duidelijke tanninestructuur die licht gepolijst is door 70% van de druiven voor 15 maanden op Amerikaans eiken en 30% op Franse barriques te leggen. Het blijft een duidelijk resultaat van de hooggelegen wijngaard. Geen door het hout kapot gemasseerde crianza, die bijna meer naar een amper aangelengde Roosvicee smaakt. Het blijft een eigenwijs glas wijn en een uitstekende sparringpartner voor bij de 36 uren lang gegaarde varkenswang die we erbij kregen. Hou me tegen!
Blanco Gran Vino 2018
Kunt u zich nog herinneren dat ik in de vorige nieuwsbrief een Portugese wijn met een Chablis Premier Cru vergeleek? Ik doe dat kunstje nog een keer, maar dan zoek ik mijn heil iets meer richting Rully of misschien zelfs Meursault. Het heeft dikte, maar de mineraliteit en zuren zijn ook duidelijk aanwezig. Ik bedoel, een vrouw is ook pas echt mooi met een dun laagje absorberingsvermogen, toch? Ik probeer niet gecanceld te worden, maar ribben kunnen tellen vind ik heel eng.
Afijn. De wijn. De wijn is gemaakt van 100% viura. De wijngaard ligt op 600 meter hoogte en de druiven zelf komen van 65 jaar oude bushvines. Schilweking, vier maanden sur lie rijping met battonage (even roeren), acht maanden op betonnen tanks en negen maanden op Franse barriques… U kunt de concentratie van wit fruit waarschijnlijk al proeven. Zo’n sappige nashipeer. Het glijd bijna als olie naar binnen met een eenzaam geroosterd amandeltje aan het einde die er ook graag bij wil horen. Er zaten geen enkele tekenen van ouderdom aan de wijn. Een ware bron der eeuwige jeugd, maar niet jeugdig. Plat gezegd… 750ml is te weinig.
Heerlijk bij de geroosterde bloemkool en rode ui. Ik laat hier de groene kruiden en yoghurt even buiten beschouwing. Die waren wat betere maatjes met de El Pedal blanco.
Finca la Emperatriz Tinto Gran Vino 2018 (en 2017)
Toen kwam de wilde eend op tafel. Gebakken en getrancheerd uiteraard, niet fladderend door het restaurant. Mijn gezicht draaide direct in slow motion al handenwrijvend en lippen likkend naar de aankomende wijn. Ik miste enkel een episch Hans Zimmer muziekje op de achtergrond. Twee maal dezelfde wijn, maar een andere jaargang en botteling. De 2017 in magnum en de 2018 in de ordinaire 750ml. Ik begin wat tekenen van decadentie te vertonen na deze Spaanse en Nederlandse weldaad. Een betere combinatie dan een zekere finale uit 2010. Auw.
Beide wijnen met een compleet eigen karakter, hoewel ze van dezelfde stokken komen en nagenoeg dezelfde percentages tempranillo, garnacha en viura bevatten. Het grootste deel van het terroir is dus hetzelfde, maar de jaren waren als dag en nacht. Beide hersenbrekers, maar compleet verschillend. 2017 was vorst en veel verlies, maar de druiven die de pers hebben gehaald blijken magisch. Donker en rijp rood fruit, met een pittige kick. Explosief en spannend. 2018 was (excuseer mijn Frans) zo instabiel als de neten en daar kwam het veel harder aan op het wijn maken zelf. De wijn heeft duidelijk haar rust gevonden. Zacht, soepel en rijpe tanninestructuur. Zo veel smaak. Dat mag ook wel, want de wijn heeft een hoop aandacht gehad. Een soort uitgebreide natuurlijke schoonheidsbehandeling van natuurlijke vergisting, overpompen, MLF en 18 maanden houtrijping (Frans en tweedehands Amerikaans eiken).
De moraal van dit wijnverhaal
Spaanse wijn staat aan de top van de wereld, Finca la Emperatriz is vakmanschap, Sinck is een prachtige plek in Amsterdam voor de Bourgondiërs onder ons en het is altijd een slecht idee om de avond te eindigen met kopstootjes, ook al ijkt het op dat moment briljant. Als je met een oog dicht een appje moet typen, heb je een zware ochtend voor de kiezen. Waarvan akte.
Tot de volgende!
Hanno Schüller